Subtelną sztukę kina porno można porównać do jedzenia. Tu i tu chodzi w sumie o konsumpcję, sposób podania też nie jest nieważny. Więc my, typowi zjadacze popkultury, spadkobiercy kultury naszych przodków zaczynaliśmy z pułapu minus jeden. Cycki i dupa, byle się najeść. Nieważne gdzie, nieważne jak. Wszystko, co syciło zmysłowość było aż zanadto. Potem kaszana została wyparta przez Mc Donaldsy które jak wszyscy wiedzą były nie tak dawno symbolem bóg wie, jakiego luksusu i wyrafinowania. Takim czymś jest całe dzisiejsze lepsze i gorsze kino dla dorosłych a szczególnie produkcje stajni Digital Playground i pokrewnych. Z czasem jednak okazało się, że te cycate lafiryndy ze skórą przypieczoną sztucznym słońcem jak kurczaki z kentaki, to jednak nie totalny sufit naszych możliwości wypowiedzi filmowych w temacie, ruchańska ale dno jakiegoś niesamowitego nieba, które objawili nam prorocy tacy jak - czapki z głów - Andrew Blake.
Dziś przedstawię wam zarys, dłuższą notatkę do filmu "Secrets", który nasz geniusz popełnił w roku, 1990 więc gdzieś około początków swojej długiej drogi artystycznej. Tłem dla filmu jest życie "niesamowicie bogatych" amerykanów – widać tu przede wszystkim inspirację pracami wielkiego fotografa – Helmuta Newtona, który fascynował się erotyką i skrajnym wprost przepychem. Samemu zresztą będąc barwną postacią o ciekawym berlińskim pochodzeniu.
Mamy, więc wgląd w sekretne życie erotyczne bogaczy. Rolę przewodnika pełni tajemnicza femme, która dyskretnie dba o zaspokajanie potrzeb klientów z absolutnie najwyższej półki. Film składa się niemalże w całości ze scen seksu, brak tu zbędnej fabuły, choć całość ma formę opowieści. Mistrz zdaje się nieźle oczytany w europejskim kinie - z takim bowiem wdziękiem i dyskretnie operuje fetyszem. Mamy tu złoto, pieniądze liczone plikami w maszynach, złoto, słońce, limuzyny, złoto, czarne koronki, złoto, czerwone usta, aparaty fotograficzne i lunetę, przez którą gorąca laska patrzy na orgię by samą zostać zaraz dojechaną przez samego Rocco S. (brawa!) Obrazy są konstruowane z wielkim wyczuciem i talentem, można je czytać niemal jak dzieła dawnych mistrzów malarstwa, jeżeli akurat ktoś ma ochotę na taki nietypowy odbiór akcji.
Bo w warstwie dosłownej dzieje się tu dużo. Mamy nawet anala, co w filmach Blake'a jest jednak pewną rzadkością – tu, więc cieszy tym bardziej. Niepocieszeni będą zajadli fanatycy rżnięcia na dwie pały, lecz fani strap-onów oraz lesbijskich uczt w ciuchach od Diora nie powinni złorzeczyć. Świetna jest scena, w której dymana jest panna młoda bardzo przejęta swą rolą ("to mój pierwszy raz, muszę się przyłożyć") na tle natury wśród śpiewu ptaków z niezłym spustem na końcu. Kamera prowadzona jest z wdziękiem przez kamerzystę – chyba eunucha, bo brak jest tego nerwowego jeżdżenia góra-dół, jakie znamy z większości produkcji współczesnych. Albo – prawdziwego profesjonalistę, który po prostu filmuje obraz. Dużo scen kręconych jest na pięknym słońcu, co momentami sprawia wrażenie jakbyśmy oglądali indyjskie wizje stworzenia świata. Cóż, taka uroda geniuszu. Rok 1990 – to rok mody która wraca w 2011. Więc mamy złoto, natapirowane włosy, czerwone usta i owłosione (nie wszystkie) picze. Ale – wygląda to genialnie! Film jak wino – jest z dobrej winnicy i leżakuje z sukcesem. Sceny seksu są świetne. Zagrane (?) z pasją a zarazem swobodnie. Mamy tu min. dwóch słynnych jebaczy – jest Rocco (w formie) oraz Peter North. Szkoda, że nie w jednej scenie, ale wybaczam z łatwością. Aż dziw, że główny nurt porno gdzieś tam sobie popłynął bokiem jakby zupełnie nie ucząc się rzemiosła klasyczną metodą – kopiowaniem mistrza.
Polecam otwarcie, bierzcie i patrzcie wszyscy. Dla fanów Blake'a – obowiązkowe, można sobie wyrobić ogląd na ewolucję jego filozofii kręcenia i przyjrzeć się drodze, jaką pokonał do filmów takich jak "Paid Companion" czy "Voyeur Within".
Dodaj do ulubionych
