Schyłek lat 80' to okres regresu jaki dotknął przemysł pornograficzny. Zmalał znacząco popyt na sprzedaż tego typu produkcji, spora część aktorów wycofała się z branży filmów dla dorosłych, a reżyserzy dysponując mniejszymi środkami finansowymi, nie silili się na tworzenie ambitniejszych obrazów. Oczywiście także i tutaj zdarzały się wyjątki, wystarczy wspomnieć choćby "Night Trips" z 1989 roku, który utorował drogę na szczyt Andrewowi Blake'owi. Nieco w tle tego wybitnego reżysera pozostawał niejaki Gary Graver (znany lepiej jako Robert McCallum), który próbował tworzyć dzieła o mocno zbliżonym charakterze. Wielu widzów może zapytać z przekąsem, jak też kręcenie filmów porno ma się do artyzmu, ale sądzę, że jest to bardziej przejaw ignorancji ze strony odbiorców. Wspomniany przeze mnie Graver był stałym współpracownikiem samego Orsona Wellesa (tak, to ten pan od "Citizen Kane", uznawanego za najwybitniejsze arcydzieło kinematografii) i odniósł znaczące sukcesy, pracując zarówno jako kamerzysta jak i na stanowisku reżysera. Prezentowany przeze mnie "Doll Face" z pewnością nie jest jego szczytowym osiągnięciem, ale pokazuje wszechstronność tego twórcy, który z równym zaangażowaniem podchodził do wszystkich swoich projektów.
"Doll Face" koncentruje się na losach młodziutkiej dziewczyny o imieniu Sharon, której życie to pasmo nieustannych porażek. Zaniedbywana przez własną matkę, niemogąca się odnaleźć wśród rówieśników, samotna i pragnąca miłości, znajduje tylko ból i upokorzenie. Po opuszczeniu rodzinnego domu, w którym zresztą czuła się bardziej jak wróg aniżeli członek familii, Sharon kieruje swoje kroki ku mieszkaniu ojczyma. Niestety, również i tam okazuje się być nieproszonym gościem, a nowa kochanka ojczyma na każdym kroku podkreśla swoje wrogie nastawienie wobec niej. Sharon częściowo zapomina o swoim nieszczęśliwym życiu, krążąc po obskurnych dzielnicach San Franciso, stając się jednocześnie bywalczynią klubu Dementia, który oferuje niczym nieskrępowane pokazy seksu dla spragnionych wrażeń klientów. Ta ucieczka od problemów nie może jednak trwać w nieskończoność. Wkrótce dochodzi do dramatycznego finału...
Gary Graver z pewnością nie potraktował swojego filmu w kategoriach kina rozrywkowego. Produkcja jest skrajne pesymistyczna, przesycona duszną atmosferą z bohaterami, których nie sposób jest w żaden sposób polubić. Pal licho, jeśli mielibyśmy do czynienia z typowym dramatem, ale w przypadku obrazu stricte pornograficznego, z pewnością nie takiego nastroju oczekiwali widzowie. Z drugiej strony, nie sposób odmówić twórcy wciągnięcia odbiorcy w świat widziany oczyma Sharon. Jej samotność i próba znalezienia swojego miejsca na ziemi jest na tyle przekonująca, że zaczynamy żałować tej biednej dziewczyny i życzyć jej szczęśliwego happy endu, o który będzie niezmiernie trudno.
O ile pod względem wykonawczym, ciężko cokolwiek zarzucić twórcom tej produkcji, tak dość mizernie prezentują się sceny seksu. Sandy Summers wcielająca się w postać Sharon sprawia wrażenie zagubionej i nawet kochając się z partnerem w jej oczach można wyczytać smutek, a nie pożądanie. Niewiele lepiej wygląda sytuacja w przypadku Maggie Randall (kochanka ojczyma), która praktycznie, co noc próbuje rozpalić do czerwoności Erica Edwardsa, ale czyni to w mało przekonujący sposób. Na pewno schematyczność stanowi problem, z którym muszą nieustannie borykać się twórcy filmów pornograficznych. Te same lokalizacje, te same pozycje, ci sami aktorzy... a widz ze znużoną twarzą czeka na jakiś przebłysk fantazji. Tych zbyt wiele tutaj nie uświadczymy, ale z pewnością warto o nich napomknąć. Jako pierwsza, godna uwagi, wydaje się być scena, która rozgrywa się w klubie Dementia. Podczas pierwszego pobytu w tym lokalu Sharon jest jedynie postronnym widzem, jej kolejna wizyta łączy się już z wzięciem udziału w pokazie. Gromkie brawa zebranych uczestników zachęcają Sharon do zrzucenia części garderoby i zaprezentowania swoich własnych umiejętności. Kończy się to, co prawda jedynie na poprawnie wykonanym lodziku, ale sam zamysł twórcy był naprawdę niezły i podwyższa ocenę końcową produkcji. Równie ekscytującą i intrygująca sceną jest wizyta akwizytora (smaczku dodaje fakt, że mężczyzna sprzedaje...Biblie) i przelanie jego entuzjazmu w głoszeniu słowa Bożego w ostre rżnięcie, bezpośrednio na podłodze. Ach ta chrześcijańska żarliwość...
"Doll Face" jest produkcją, która nie osiągnęła zbyt dużej popularności. Na dzień dzisiejszy wspomina ją pewnie tylko garstka widzów, ale czy to znaczy, że nie warto po nią sięgać? Zapadająca w pamięć fabuła, wyjątkowo mroczny i posępny klimat, który nie często zdarza się w obrazach z pod szyldu XXX, kilka rzetelnych scen porno oraz niezwykle zaskakujący finał, pozostawiający widza w dość głębokim szoku, to tylko kilka z elementów, które przemawiają na korzyść tego obrazu. Czy poświęcicie mu swój drogocenny czas, to już pozostawiam do oceny Wam, moi drodzy czytelnicy.
Dodaj do ulubionych
