Aktualizacja francuska, rozdział trzeci. Znowu?! Ile jeszcze?! Wszystkich zniecierpliwionych zapewniam, że to już ostatnia przygoda z francuskim kinem... przynajmniej w tym roku. Zresztą – uznajcie to za mój własny, prywatny prezent mikołajkowy... dla siebie samego. Tak, wiem, że zabrzmiało to mocno egoistycznie, ale nie zamierzam silić się na obiektywizm. Odkąd przestałem wierzyć w Mikołaja, 6 grudnia kojarzy mi się z tanim chwytem marketingowym. Bardzo często odnoszę wrażenie, że upominki wręczane tego dnia nie mają nic wspólnego z ciepłem i radością. Prezenty kupowane są na ostatnią chwilę; ba, znam takie przypadki, że ojciec pędzi na stację benzynową, bo kompletnie zapomniał o podarunku dla swojego malucha. O ile jednak dziecko zadowoli się byle błahostką (przynajmniej te młodsze roczniki, nie pogrążone jeszcze w świecie smartfonów i innych smart-coś tam), tak dorośli mają znacznie większe wymagania. Właściwie każdy prezent jest przyjmowany z uśmiechem na ustach, ale ponad połowa z nich wyląduje następnego dnia na Allegro, eBay'u, itp. Osobiście kocham upominki i chętnie je przyjmuję, lecz nigdy nie zapominam kupić czegoś... dla siebie. To banalnie prosty sposób na uniknięcie rozczarowania – nawet jeśli zawiodą mnie najbliżsi, to jeden prezent spełni moje oczekiwania. Nikt przecież nie zna nas lepiej, niż my sami.
Wszystkim serdecznie życzymy, żeby otrzymali wyłącznie trafne podarunki, a w międzyczasie zapraszamy do zapoznania się z kolejną aktualizacją. Motyw przewodni jest oczywisty – wszystkie pięć filmów łączy kraj powstania – Francja. Trzy z nich wyreżyserował Jean-Claude Roy, znany lepiej jako
Patrick Aubin. Urodzony w 1933 roku, zadebiutował jako reżyser już w latach 50-tych. Znaczących sukcesów nie osiągnął, więc zdecydował się porzucić marzenia o wielkiej sławie. Z opresji uratowało go szaleństwo, jakie ogarnęło Francję w latach 70-tych na punkcie pornografii. Aubin nakręcił kilkanaście produkcji, niektóre bardziej, inne mniej udane. Największą popularność przyniósł mu wojerystyczny
„Nuits suedoises” z 1977 roku – obraz cieszy się mianem kultowej produkcji... w USA. Aubin, jak mało który reżyser francuski zafascynowany był amerykańskim stylem życia, hollywoodzkimi gwiazdami, a także pornografią kręconą przez braci Mitchellów (twórcy słynnego
„Behind the Green Door”). W
„Langue de velours” fabuła całkowicie opiera się na idei American dream, którą Aubin przedstawił w iście tragikomiczny sposób. Swoją drogą, reżyser uparcie wierzył, że dysponuje talentem, który pozwoli mu w przyszłości kręcić bardziej ambitne filmy. Kilkakrotnie próbował zmierzyć się z innymi gatunkami (komedie, a nawet kino akcji), ale ostatecznie stale powracał do branży XXX. Nie zawsze z powodzeniem, o czym widzowie mogą się przekonać, oglądając np.
„Initiation a l'echangisme”. Inna sprawa, że nawet wybitnemu twórcy może się czasem przytrafić jakiś bubel.
Francis Leroi należał do grona trzech najlepszych francuskich reżyserów parających się pornografią, a wśród wielu fantastycznych produkcji przytrafił mu się zakalec w postaci
„Charlotte, mouille sa culotte”. Gdyby nie śliczna
Julia Perrin w roli głównej, Leroi pewnie spaliłby się całkiem ze wstydu. Na sam koniec
Michel Lemoine i jego niegasnąca miłość do
Olinki. O tym duecie opowiem więcej przy nadarzającej się okazji, a na chwilę obecną zapraszam do zapoznania się z
„La Maison des 1001 Plaisirs”.
Życzymy przyjemnej lektury!
