Roberta Findlay to jedna z kultowych już postaci w świecie filmu. W latach 60tych była jedną z prekursorek kina sexploatacji, a już wkrótce potem zaczęła krecić pornusy. Jako, że jej drugim ukochanym gatunkiem był horror to i zdarzało się, że próbowała łączyć mroczny klimat i brutalne mordy z równie dosadnym rżnięciem. Jednym z przykładów takiej produkcji jest omawiany A Woman's Torment.
Fabuła tego filmu skupia się na życiu dwóch małżeństw i ich wzajemnych relacjach. Estelle Vorel - żona szanowanego doktora Otisa Vorela podejrzewa, że jej mąż ma romans. Pomimo usilnych starań odkrycia, kim jest kochanka ani razu nie nakrywa męża na gorącym uczynku. Ma jedynie przypuszczenie, że chodzi pewnie o jakąś młodą, śliczną dziewczynę, która dała się uwieść zamożnemu doktorowi. Prawda jest znacznie bardziej interesująca. Otóż Otis faktycznie ma kochankę, ale jest nią najlepsza przyjaciółka Estelle - Francis Compton. Dla Francis ten romans nie jest jednak czymś szczególnym. Cały czas darzy miłością swojego męża Dona, a z Otisem łączy ją jedynie seks. Kiedy na wspólnej imprezie w domu Comptonów Estelle żali się, że mąż ją zdradza, Francis postanawia raz na zawsze skończyć romans. Tymczasem Dona irytuje całkiem inny problem. Otóż w ich domu mieszka również Karen - młoda dziewczyna, którą Francis obiecała się opiekować po śmierci jej matki. Nie stanowiłoby to większego problemu, gdyby nie fakt, że dziewczyna wygląda na chorą psychicznie. Całymi dniami przesiaduje w pokoju przy zasłoniętych oknach i zgaszonym świetle. Równie ciężko jest z nią nawiązać jakikolwiek kontakt - owszem czasem coś odpowie na zadane pytanie, ale są to pojedyncze słowa, które z trudem trzeba z niej wyciągać. Don, który tak na dobrą sprawę najchętniej pozbyłby się jej z domu, wpada na genialny pomysł. W końcu skoro Otis jest psychiatrą, to czemu miałby nie podjąć się leczenia Karen. Jeśli zaś stan choroby umysłowej jest poważny to wtedy będzie można ją umieścić w zakładzie zamkniętym bądź jakiejś klinice. Karen natomiast wkrótce wyrusza do domku na plaży gdzie ma w spokoju i ciszy zrelaksować się i nabrać energii do życia. Wtedy jednak ujawnia się prawdziwa natura dziewczyny. Karen stale słyszy głosy w swojej głowie, a także doświadcza halucynacji. Oprócz tego... musi się stale zaspokajać aby ugasić nieco swój nadmierny popęd seksualny. Problemy zaczynają się wtedy, gdy do domku na plaży wkraczają nieproszeni goście. Karen wpada w morderczy amok...
Pierwsze słowo, jakie ciśnie mi się na usta to... obskurność. Na pewno przyczyną takiego stanu rzeczy jest bardzo niski budżet i kiepskie lokalizacje. Gra aktorska stoi na niskim poziomie, a cała historia nie należy do zbyt interesujących. Film, jak już wspominałem na wstępie łączy dwa gatunki - horror i porno. Niestety obydwa prezentują się tu niezwykle słabo. Grozy na ekranie nie uświadczymy, a morderstwa, co prawda są, ale ich wykonanie pozostawia sporo do życzenia.
Jeszcze gorzej wygląda sytuacja od strony porno. Największy minus to rzecz jasna bardzo kiepska uroda aktorek. Prym tu wiedzie Tara Chung, wcielająca się w postać Karen, która jest nie tyle nieatrakcyjna, co wręcz odpychająca. Sceny seksu są stosunkowo krótkie i nie wybijają się ponad przeciętność. Ot trochę rżnięcia, kilka zmian pozycji i standardowo kończenie akcji wytryskiem na brzuch. Młodzi fani filmów porno poczują się wręcz zniesmaczeni poziomem tego filmu. Niestety, starsi widzowie również nie doczekają się większych fajerwerków. Sytuację próbuje ratować swoista obskurność, która miała zaszokować oglądających. Tak, więc mamy mord w momencie osiągania orgazmu przez jednego z mężczyzn, czy też bardzo nieprzyjemna scena gwałtu. Nie sądzę, żeby spotkało się to jednak ze zbyt przychylnymi opiniami.
Teraz czas znaleźć jakieś plusy tego filmu. Osobiście znajduję jeden, choć sam nie wiem czy to taki pozytyw. Otóż Roberta Findlay zaprosiła do udziału aktorów, znanych już z poprzednich jej produkcji. Zwykłem mawiać, że zawsze jest miło patrzeć na znajome twarze, ale biorąc pod uwagę urodę aktorek to nie do końca jest przyjemnie. Woman's Torment mógłby jeszcze uratować występ kultowej C.J. Laing, która gościła w większości filmów Roberty. Niestety tak się akurat złożyło, że tutaj nie wystąpiła.
Film poleciłbym jedynie zatwardziałym zwolennikom dziwacznych, obskurnych produkcji z lat 70'. Jednak nawet oni mogą poczuć się mocno rozczarowani. W końcu na te lata przypada wiele znacznie bardziej ekstremalnych pornusów, gdzie nie brak analu, różnego rodzaju orgii oraz wszelakich fetyszy. W 77' roku powstał również Water Power (1977), który choć wybitnym filmem nie jest to i tak przewyższa o klasę omawianą produkcję. Przeanalizujcie więc plusy i minusy i zastanówcie się czy szkoda tracić czas. A Findlay... jak to Findlay, miała lepsze i gorsze filmy, ten niestety nie bardzo jej się udał.
Dodaj do ulubionych
